We're going uphills!
Blijf op de hoogte en volg Sanne
25 September 2014 | Ghana, Mampong
Halloo Allemaaal,
Daaaar ben ik weer! Ik compenseer mijn stilte thuis wel met mijn blogs. Het is een beetje therapeutisch voor mij want dan kan ik lekker met een leeg hoofd slapen.
Vandaag was een pittig dagje. We zijn vanochtend uit ons hotel vertrokken en gingen naar Mampong. Ik was zo benieuwd waar we terecht zouden komen. We mochten weer heerlijk in de auto met al onze koffers. De achterbak kon niet dicht, dus ik was bang dat we mijn koffer zouden verliezen haha. De tocht viel reuze mee. Onderweg zijn we gestopt voor een prachtig uitzicht over Accra.
Ik keek mijn ogen weer uit in de auto. Je kan echt alles langs de weg kopen hier, van doodskisten tot wc potten, alles is te koop.
Toen we in Mampong aankwamen, kreeg ik eindelijk de langverwachte cultuurshock! Dit was dus waar er over gepraat werd tijdens de minor. Op google Maps had ik gezien dat er één verharde weg was in Mampong, dit was ook het geval in de realiteit. Langs de kant stonden containertjes, waar allerlei spullen verkocht werden. Voor me gevoel werden we kei aangestaard, maar dit kan ook het bij psychologen bekende spotlight effect zijn.
En toen eindelijk aangekomen in het guesthouse. We waren zo benieuwd! De mannen hebben onze koffers naar binnengesjouwd. Helpen is absoluut niet de bedoeling want het is blijkbaar mannenwerk. We voelden ons een beetje bezwaard maargoed, laat de mannen maar werken dan. De kamers zijn prima. Ik vind het wel raar dat we hier de komende drie maanden zal zitten. Het voelt nu meer als een vakantie dan mijn nieuwe huis. We hebben allemaal een bed, kast en bureautje. Prima!
Na we onze koffers gedumpt hadden, zijn we naar de Vodafone winkel gegaan. Karlijn vangt alle pech voor kim en mij, dus haar sim kaart deed het natuurlijk niet in één keer. De winkel is een container van een paar vierkante meter. Daar zaten we heel lang, we snapten geen snars van de Vodafone meneer. Ik was er klaar mee en zei maar ja en amen. Er kwam een andere klant binnen, die ons allemaal een hand gaf. Ze geven hier niet echt een stevige hand, maar ze vegen een beetje langs je hand. De man vond ons wel leuk en hij vroeg: Can I choose one? We zeiden dat we hartstikke bezet waren helaas pindakaas.
Vervolgens zijn we lekker gaan lunchen. We kozen veilig voor de patat, een beetje westers eten in deze cultuurshock.
Daarna konden we eindelijk onze koffers uitpakken. Hier begon bij mij de heimwee weer. Ik zat er even helemaal doorheen. Ik dacht echt Wat Doe Ik Hier? Ik wilde terug naar alles in Nederland. Ik haatte alles en iedereen en ik kon niet stoppen met huilen. Eventjes met thuis geappt en de meiden hebben we meer opgelapt. Als je koffer is uitgepakt is je kamer wel wat meer eigen, al is het natuurlijk niks vergeleken met thuis.
Even een speedbezoekje gemaakt aan de school. Ik vond het zo leuk! We hebben bijna niks gezien, morgen gaan we even kennismaken met de directeur van de school en iemand anders. Verassing wie dat is, dat hebben we niet helemaal begrepen.
Toen we boodschappen gingen doen, riepen er allemaal kleine kindjes obruni naar ons. Dat betekent witte.. wat super schattig. In het winkeltje peace and love werkt een hele lieve mevrouw. Dat wordt onze buurtsupermarkt voor de komende maanden. Het is een container, helemaal volgestouwt met vanalles.
Ook al hadden we totaal geen honger, toch maar even gaan koken. We hebben lekker hotdogs gemaakt met zoete broodjes. De keuken was echt mega smerig. Er liepen overal mieren en het was maar goed dat bacteriën niet te zien zijn. Verstand op nul en koken maar. Karlijns hand bijna verbrand, aangezien het kookpitje een klein steekvlammetje gaf. Iedereen heeft het overleefd.
Nog een leuke Engelse blunder gemaakt. Ik wilde even zeggen dat we goede koks waren, helaas vergat ik het woordje koks te vertalen. Gelukkig verstond die man mij niet, dus hebben we het daar maar bij gelaten.
Na mijn mental breakdown vanmiddag, zie ik het nu weer zitten. Ik moet gewoon even wennen, dan komt het helemaal goed. Gelukkig heb ik de meiden die mij heel goed kunnen steunen. Karlijn bewaart de rust en kim en ik kunnen lekker panieken. We hebben allemaal omstebeurt ons we-zitten-er-doorheen momentje, dus dan kunnen we elkaar erdoor heen slepen.
Straks lekker slapen. Morgen weer vroeg op pad. Ik ben benieuwd hoe we de eerste nacht doorkomen. Al met al gaat het hier dus wel. De heimwee was vandaag even op een hoogtepunt bij mij, waarschijnlijk dat alle spanning er ook even uit komt. Eventjes doorheen. Ik zit in een emotionele achtbaan. Of ik ben aan het huilen en ik wil naar huis, of ik vind het helemaal te gek hier. Het gaat behoorlijk op en neer en ik snap af en toe mezelf niet helemaal meer.
Sorry van mijn megalange verhaal. Ik denk dat hoe langer ik hier zit, hoe minder en kortere blogs ik ga schrijven. Nu heb ik zoooveel indrukken. Als ik het opschrijf heb ik het allemaal weer even op een rijtje.
Slaap lekker iedereen! Bedankt voor alle lieve reacties, ik vind het heel erg leuk om bericht uit Nederland te krijgen.
Lieeeefs! Xx
Daaaar ben ik weer! Ik compenseer mijn stilte thuis wel met mijn blogs. Het is een beetje therapeutisch voor mij want dan kan ik lekker met een leeg hoofd slapen.
Vandaag was een pittig dagje. We zijn vanochtend uit ons hotel vertrokken en gingen naar Mampong. Ik was zo benieuwd waar we terecht zouden komen. We mochten weer heerlijk in de auto met al onze koffers. De achterbak kon niet dicht, dus ik was bang dat we mijn koffer zouden verliezen haha. De tocht viel reuze mee. Onderweg zijn we gestopt voor een prachtig uitzicht over Accra.
Ik keek mijn ogen weer uit in de auto. Je kan echt alles langs de weg kopen hier, van doodskisten tot wc potten, alles is te koop.
Toen we in Mampong aankwamen, kreeg ik eindelijk de langverwachte cultuurshock! Dit was dus waar er over gepraat werd tijdens de minor. Op google Maps had ik gezien dat er één verharde weg was in Mampong, dit was ook het geval in de realiteit. Langs de kant stonden containertjes, waar allerlei spullen verkocht werden. Voor me gevoel werden we kei aangestaard, maar dit kan ook het bij psychologen bekende spotlight effect zijn.
En toen eindelijk aangekomen in het guesthouse. We waren zo benieuwd! De mannen hebben onze koffers naar binnengesjouwd. Helpen is absoluut niet de bedoeling want het is blijkbaar mannenwerk. We voelden ons een beetje bezwaard maargoed, laat de mannen maar werken dan. De kamers zijn prima. Ik vind het wel raar dat we hier de komende drie maanden zal zitten. Het voelt nu meer als een vakantie dan mijn nieuwe huis. We hebben allemaal een bed, kast en bureautje. Prima!
Na we onze koffers gedumpt hadden, zijn we naar de Vodafone winkel gegaan. Karlijn vangt alle pech voor kim en mij, dus haar sim kaart deed het natuurlijk niet in één keer. De winkel is een container van een paar vierkante meter. Daar zaten we heel lang, we snapten geen snars van de Vodafone meneer. Ik was er klaar mee en zei maar ja en amen. Er kwam een andere klant binnen, die ons allemaal een hand gaf. Ze geven hier niet echt een stevige hand, maar ze vegen een beetje langs je hand. De man vond ons wel leuk en hij vroeg: Can I choose one? We zeiden dat we hartstikke bezet waren helaas pindakaas.
Vervolgens zijn we lekker gaan lunchen. We kozen veilig voor de patat, een beetje westers eten in deze cultuurshock.
Daarna konden we eindelijk onze koffers uitpakken. Hier begon bij mij de heimwee weer. Ik zat er even helemaal doorheen. Ik dacht echt Wat Doe Ik Hier? Ik wilde terug naar alles in Nederland. Ik haatte alles en iedereen en ik kon niet stoppen met huilen. Eventjes met thuis geappt en de meiden hebben we meer opgelapt. Als je koffer is uitgepakt is je kamer wel wat meer eigen, al is het natuurlijk niks vergeleken met thuis.
Even een speedbezoekje gemaakt aan de school. Ik vond het zo leuk! We hebben bijna niks gezien, morgen gaan we even kennismaken met de directeur van de school en iemand anders. Verassing wie dat is, dat hebben we niet helemaal begrepen.
Toen we boodschappen gingen doen, riepen er allemaal kleine kindjes obruni naar ons. Dat betekent witte.. wat super schattig. In het winkeltje peace and love werkt een hele lieve mevrouw. Dat wordt onze buurtsupermarkt voor de komende maanden. Het is een container, helemaal volgestouwt met vanalles.
Ook al hadden we totaal geen honger, toch maar even gaan koken. We hebben lekker hotdogs gemaakt met zoete broodjes. De keuken was echt mega smerig. Er liepen overal mieren en het was maar goed dat bacteriën niet te zien zijn. Verstand op nul en koken maar. Karlijns hand bijna verbrand, aangezien het kookpitje een klein steekvlammetje gaf. Iedereen heeft het overleefd.
Nog een leuke Engelse blunder gemaakt. Ik wilde even zeggen dat we goede koks waren, helaas vergat ik het woordje koks te vertalen. Gelukkig verstond die man mij niet, dus hebben we het daar maar bij gelaten.
Na mijn mental breakdown vanmiddag, zie ik het nu weer zitten. Ik moet gewoon even wennen, dan komt het helemaal goed. Gelukkig heb ik de meiden die mij heel goed kunnen steunen. Karlijn bewaart de rust en kim en ik kunnen lekker panieken. We hebben allemaal omstebeurt ons we-zitten-er-doorheen momentje, dus dan kunnen we elkaar erdoor heen slepen.
Straks lekker slapen. Morgen weer vroeg op pad. Ik ben benieuwd hoe we de eerste nacht doorkomen. Al met al gaat het hier dus wel. De heimwee was vandaag even op een hoogtepunt bij mij, waarschijnlijk dat alle spanning er ook even uit komt. Eventjes doorheen. Ik zit in een emotionele achtbaan. Of ik ben aan het huilen en ik wil naar huis, of ik vind het helemaal te gek hier. Het gaat behoorlijk op en neer en ik snap af en toe mezelf niet helemaal meer.
Sorry van mijn megalange verhaal. Ik denk dat hoe langer ik hier zit, hoe minder en kortere blogs ik ga schrijven. Nu heb ik zoooveel indrukken. Als ik het opschrijf heb ik het allemaal weer even op een rijtje.
Slaap lekker iedereen! Bedankt voor alle lieve reacties, ik vind het heel erg leuk om bericht uit Nederland te krijgen.
Lieeeefs! Xx
-
25 September 2014 - 09:11
Lisa:
Tof verhaal Sanne!
Zo leuk om te lezen hoe jullie het daar hebben. Haha, de fout met de 'kok' heb ik ook een keertje gemaakt.. gelukkig heel hard om kunnen lachen.
Ben heel benieuwd hoe jullie eerste dag vandaag is op school. Gewoon lekker veel lange blogs schijven daarover ;).
Die rot momenten zul je vaker hebben hoor.. Het roepen van obruni word je zat, dat de stroom elke dag uitvalt word je zat, de huwelijks aanzoeken word je zat, die bloedhitte word je zat. Maar altijd blijven lachen! Het kan altijd nog erger. En ohja, het gaspitje is bij ons toen 2x ontploft, dus wel voorzichtig doen! En regelmatig aan Richard vragen of hij er even een lapje overheen haalt als het te erg wordt en niets buiten de koelkast laten staan. Al je eten erin en je afwas gelijk doen, want de mierenhoop wordt anders alleen maar erger.
Ik ga jullie dik volgen en genieten van alles wat jullie meemaken.
Veel liefs! -
25 September 2014 - 09:18
Conni:
Dag Sanne
Ik vertel overal dat mijn nichtje stage loopt in Ghana en dat ik zo trots op je ben.
Heimwee is lastig en het hoort ook een beetje bij je, toen je klein was ging logeren ook met een hoop huilen gepaard, tot je je vertrouwd voelde en dan was je weer je weer helemaal jezelf. Dus vertrouw op jezelf en ga van elk moment genieten.
Ben benieuwd hoe het op de school is.........
Liefs
Conni -
25 September 2014 - 17:35
Elise:
Haha 'het bij psychologen bekende spotlight effect'. Stiekem denk ik dat 't effect dit keer niet zo heel groot was, maar dat jullie duidelijk wel echt opvielen met jullie huidskleur ;) Zomaar een gokje hoor terwijl ik me even verbeeld dat ik 3 'obruni's' zie lopen tussen allemaal donkergekleurde mensen.
En gezellig al die mieren in jullie guesthouse, zijn jullie in ieder geval niet alleen!
-
25 September 2014 - 19:38
Florentine:
Hai Sanne. Heerlijk zo'n super verhaal. Ach mieren in de keuken.... altijd nog een stuk beter dan kakkerlakken toch?Dat handen geven moet je echt even op oefenen... Is best wel leuk. Je maakt een soort van "klik" met je duim en middelvinger van jezelf en van degene die je een hand geeft!!!
Zo te lezen hebben jullie een leuk onderkomen en de buurtsuper om de hoek! Vandaag dus jullie eerste echte schooldag! Nou ik hoop dat het allemaal een beetje is meegevallen en je langzaam aan de hitte went. ( oke oke dat zal nog wel even duren.... maar doe het rustig aan!) Heb je een vaste groep waar je les aan geeft? Hoe ziet zo'n schooldag er uit? Spreken de kinderen een beetje engels of ben je een beetje twi of ewe aan het leren? Hoe dan ook ik hoop dat je een heerlijke dag hebt gehad. Ik kijk uit naar je volgende blog!!!
ps... ook ik heb een pijnlijke herinnering als het om het ( niet!) vertalen van het woordje kok gaat!!!!! Probeer dat moment al een paar jaar te verdringen..... helaas niet gelukt!!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
