Akwaaba in Ghana!

Yeaah een beetje wifi in het hotel! Hier even een snelle update voor ik ga slapen..

Wat een dag! Ik heb nog nooit zoveel meegemaakt in één dag. En dit is nog maar het begin.
Vanochtend werd ik wakker om 6 uur. Tijdens mijn laatste ontbijtje kwam Elise gezellig nog even langs om afscheid te nemen. Ik had verwacht dat ik al jankend aan het ontbijt zou zitten, maar ik heb geen traan gelaten.
Toen het om kwart over 7 toch echt tijd was om te vertrekken, kwam ineens de halve straat naar buiten zetten. Had ik toch nog een uitzwaaicomité. De nodige tranen zijn door mijn moeder en de overbuurvrouw gelaten, ik hield het tot op heden droog.
Aangekomen op schiphol realiseerde ik me wat ik ging doen en begonnen eindelijk de langverwachte tranen. Gelukkig deed mijn moeder lekker mee. Bij de incheckbalie had ik afgesproken met Kim en Karlijn, met wie ik samen naar Ghana ga. Abegail en Sanne stonden daar ook, om mij uit te zwaaien. Helaas werkte mijn glimlach niet (er zat een vrouw achter de balie ;)) en moest ik nog even 4 kilo uit mijn bagage halen. Alles bij mijn handbagage gepropt, die inmiddels niet meer te tillen was. Ik vond het vooral belangrijk dat alles meekon en een hernia nam ik maar voor lief.
Na het afscheid (janken, janken en nog eens janken) begon het avontuur toch echt. Eerst vlogen we naar Londen, wat allemaal prima ging. In Londen moesten we lang wachten en werden we een beetje chagrijnig. In het vliegtuig naar Ghana zag het er prima uit en hadden we lekker een tv’tje. Boven Spanje begon de pret: Turbulentie. Ik ben er dus vandaag achter gekomen dat ik daar erg slecht tegen kwam. Ik ben een uur misselijk geweest en heb vervolgens mijn hele ontbijt en lunch in het daar voor bedoelde zakje genuttigd. Gelukkig was Kim daar als zuster om mij te ondersteunen. Ik had een heerlijke timing, want iedereen zat aan zijn diner maargoed.
Vervolgens landen we op Ghana. Jeetje wat bijzonder. We moesten lang lang wachten en na wat vervelende problemen met het visa van Karlijn konden we eindelijk het vliegveld af. Gelukkig stond Richmond ons daar op te wachten in een oranje van Persie shirt. Wat een vriendelijke en enthousiaste man! En wat een warmte ineens! De weg van het vliegveld naar de auto, nog geen 4 minuten lopen was al erg bijzonder. Overal kwamen er mannen op ons af om te helpen met sjouwen. No thank you i’m okay, maar het hielp allemaal niks. We hebben het maar laten gebeuren. Bij de auto aangekomen hadden wij ingeschat dat onze 6 koffers, 3 rugzakken en wijzelf never in de auto gingen passen. Nou dat hadden we mooi mis. Kim en Richmond voorin, Karlijn ik en 3 koffers achterin met handbagage op schoot en de rest in de kofferbak. Ik kreeg echt vreselijk de slappe lach. We lagen helemaal opgevouwen in de auto. Dit kan dus never in Nederland. De mannen die ons hebben ‘geholpen’ met sjouwen wilde heel toevallig geld toen Richmond even weg moest om parkeergeld te betalen. Wij doodvermoeide, westerse, blonde meiden wilde wel wat geven, maar Richmond vond dit dikke onzin. Hij zei dat hij ons morgen wel eens ging leren hoe wij met die ghanezen om moeten gaan, dus ik ben benieuwd.
Aangekomen in het hotel, ziet er allemaal prima uit. Ik geniet van de airco! Nog geen enge beesten gespot dus ik ben helemaal tevreden.
Ik zie het allemaal nog prima zitten momenteel. Ik keek mijn ogen uit in de auto vanuit het vliegveld. Eigenlijk was het ongeveer hoe ik verwacht was. Ik ben heel erg benieuwd naar morgen, als we Accra gaan verkennen met Richmond.

Dit was even een langere update dan ik verwacht had maar nu kan ik lekker met een leeg hoofd gaan slapen. Ik ben super moe!

Ik hoop zo snel mogelijk weer iets van me te kunnen laten horen! Foto's volgen ook snel!

Liefs xx