Hallo Allemaal,
De allerlaatste week in Ghana is inmiddels ook bijna voorbij! Vanochtend hebben we afscheid genomen van het gezellige Mampong. Momenteel bevind ik mij in een hotel in Accra en morgenavond vliegen we weer naar het koude Nederland. Dit is ook mijn allerlaatste verhaaltje vanuit het warme Ghana, met een beetje geluk schrijf ik er nog een in Nederland.
Maar eerst zal ik het laatste weekje in de zon even beschrijven.

Wij begonnen het weekend met een knalfeest. We wilden voor alle mensen die ons in Ghana geholpen hebben, een afscheid feest geven. Overdag begonnen de voorbereidingen: 25 pannenkoeken gebakken, ballonnen opgehangen en extra tafels gehuurd. Om 17:30 waren wij er helemaal klaar voor, maar Ghana is Ghana niet als iedereen op tijd kwam. Na een kwartiertje kwam Lizzy, de stagebegeleidster van Kim en niet veel later volgde Michael. En de rest… kwam niet opdagen. Daar zaten we dan met onze miljoenen pannenkoeken. Beetje jammer, maar we hebben er toch maar een gezellige avond van gemaakt!
In het weekend zijn we Fufu gaan eten bij Flora. Je kan Ghana niet uit, zonder dat geproefd te hebben. Het is een bal van plantain en cassave, in een soort tomatensoepje met vlees. Best lekker.

Maandag werden wij verwacht bij het Educational Office, om afscheid te nemen van de district director. Kim en ik gingen samen, want Karlijn is wakker geworden met ontstoken ogen (daar kom ik later nog even op terug). Nadat de afspraak zes keer verzet was, werden we om 13.30 opgehaald door een taxi. We kwamen een kwartier later aan op het kantoor, waar Emmanuel nergens te bekennen was en zijn telefoon niet opnam. Wij zijn beneden maar gaan zitten en na tien minuutjes kwamen we een bekende tegen. Hij nam ons mee naar boven en daar begon de pret. Twee uur later en heel wat potjes kamertje verhuren, boterkaas en eieren en liedjes verder werden we eindelijk opgehaald. We mochten in het prachtige en stikhete kantoortje van de district director. Daar hadden we de vreemdste gesprekken. De strekking van het verhaal was dat meneer erg graag wilde dat we met een Ghanees trouwen en hier blijven om de leerkrachte in de gaten te houden. Ondertussen stopte meneer drie kleine stroopwafels tegelijk in zijn mond en deden Kim & ik erg ons best om niet in de lach te schieten. Na een half uur kwam er een meneer binnen en ging iedereen heel erg netjes zitten. Het bleek een meneer van het parlement te gaan. Na wat hoe gaat het en wie zijn jullie kletspraatjes, begon de director van education en het parlementslid gezellig samen te praten. Kim en ik zaten daar nog, het leek wel of we onzichtbaar waren. Dit was het moment dat ik mijn slappe lach niet meer binnen kon houden, gelukkig had Emmanuel het door en konden we eindelijk weer naar huis.

Dinsdag vertrokken we richting Kosa, het beloofde heerlijke stranddagen te worden, maar dat verliep even anders. Karlijn had maandag al een ontstoken oog, dinsdag ging de andere ook mee doen. In de auto begon ook het oog van Kim langzaam te ontsteken. Het werd steeds erger en helaas pindakaas ging ook mijn oog lekker zeer doen. Gelukkig hadden we oogdruppeltjes, dus ik liet met mijn goede gedrag ook mijn oogje druppelen. Dit was niet een heel goed idee, ik bleek allergisch te zijn voor de druppels en werd de dag erna met een ei op mijn oog wakker. Alles is inmiddels goed gekomen, alleen nog wat rode oogjes hier en daar. Alle ogen zijn gelukkig weer open, zodat we in ieder geval iets kunnen zien van onze laatste dagen in Ghana. Het bleek de super besmettelijke Ghanese Apollo te zijn. Last minute nog een typisch Ghanees kwaaltje, bedankt!

In het laatste weekend hebben we vooral niks gedaan. Nog heel goed wat aan school gedaan en eindelijk de cacaofarm kunnen bezoeken! De koffers gepakt en afscheid genomen van het guesthouse. We hebben onze halve inboedel achtergelaten voor Richard en Mabel. Dit zorgde voor leuke momenten, want niet alle spullen waren bekend bij hen. Neem bijvoorbeeld tampons. Karlijn heeft netjes uitgelegd waarvoor je die gebruikt en vooral hoe je ze gebruikt. Ze waren in ieder geval erg blij met alles wat ze kregen. Toch bijzonder hoe je mensen blij kunt maken met dingen die ik eigenlijk gewoon weg zou gooien.

En dan is ons grote avontuur toch echt bijna voorbij. Heel erg raar! Ik begin langzaam te beseffen dat ik morgen naar huis vlieg en dat zorgt voor de eerste kriebels. Ik heb echt een supertoffe tijd gehad in Ghana. Ik heb genoten van dit prachtige en leuke land. Vooral heb ik ontzettend veel gelachen om alle rare dingen die hier gebeuren. Maar stiekem vind ik het ook heerlijk om weer lekker thuis op de bank te zitten.
Morgen nog even winkelen in Accra en heel lang wachten tot ik om 23u in het vliegtuig mag stappen.

Lieve iedereen, bedankt voor alle reacties en berichtjes de laatste drie maanden! Tot over veertig uur en dertig minuten (het aftellen is nu echt begonnen zoals u kunt zien ;) )

Lieefs!